Ang kwento ni Elena at Ramon sinulat ni Cabre Tv ✍️

 🎬 “Dear Kuya Cabre TV: Pinili Kong Huwag Na Siyang Tanggapin”

(Sad background music – mabagal, may halong alaala at lungkot)

🎙️ Intro:

> “Dear Kuya Cabre TV,

Itago n’yo na lang po ako sa pangalang ‘Elena’.

Matagal ko na pong tinago ang kwentong ito, pero gusto kong ibahagi para maging aral sa mga kagaya kong nasaktan pero natutong maging matatag.” 💔

---

Ang Kwento

Noon, simple lang ang buhay ni Elena at ng kanyang asawang si Ramon.

May isa silang munting anak, si Lara, na siyang nagbibigay kulay sa kanilang pamilya.

Akala ni Elena, panghabang-buhay na ang kanilang saya.

Pero dumating ang mga gabi na di na umuuwi si Ramon, at kapag dumating man,

may amoy ng alak at halakhak ng ibang babae sa kanyang telepono.

Hanggang isang araw, tuluyan na siyang iniwan.

“Ramon, bakit? Wala ba akong kwenta sa’yo?”

Wala siyang sagot — tinalikuran sila ni Ramon at sumama sa iba.

Simula noon, si Elena na lang mag-isa ang nagtaguyod kay Lara.

Nagsideline, naglaba, nagbenta — lahat para lang mabuhay silang mag-ina.

Habang si Ramon, masayang-masaya sa piling ng bago niyang kinakasama.

Lumipas ang maraming taon…

Lumaki si Lara, nagtapos ng kolehiyo, at naging propesyonal.

Si Elena, kahit mag-isa, ay kuntento na — natutong ngumiti sa kabila ng sakit.

Hanggang isang gabi, may kumatok sa kanilang pintuan.

Pagbukas niya, halos hindi niya makilala ang lalaking nasa harap niya.

Mapayat, may sakit, at tila pinabayaan ng panahon —

si Ramon.

“Lena…” mahina niyang sabi.

“Wala na akong matuluyan… pinaalis ako ng kinakasama ko.

Pwede ba… dito muna ako?”

Napalunok si Elena.

Sa kabila ng sakit, may awa siyang naramdaman.

Naisip niya ang panahong sabay silang nangangarap,

ang mga gabing hawak nila ang kamay ng anak nilang si Lara.

Ngunit kasabay ng awa, bumalik din ang alaala ng mga gabing umiiyak siya,

ng mga panahong nagmakaawa siyang huwag silang iwan.

Tahimik siyang tumingin kay Ramon at mahina pero buo ang tinig na nagsabi:

> “Ramon…

Hindi ako galit, at totoo, naaawa ako sa’yo.

Pero natutunan kong mahalin ang sarili ko —

dahil kapag pinabalik kita, baka bumalik din ang sakit na iniwan mo.”

Dahan-dahan niyang isinara ang pinto,

kasabay ng pagbitaw sa huling alaala ng lalaking minsan niyang minahal.

Ngayon, si Elena ay masaya na sa piling ng anak at mga apo niya.

At si Ramon… nanatiling paalala na minsan,

ang taong mahal mo ay hindi laging karapat-dapat bumalik sa buhay mo.

---

💔 Aral ng Kwento:

> “Minsan, hindi galit ang dahilan kung bakit hindi mo tinatanggap ang taong nang-iwan sa’yo.

Minsan, mahal mo pa rin siya… pero mas mahal mo na ang sarili mo.”